Ik ben Iris, 17 jaar en een vegan. Vegan is het Engelse woord voor veganist en het wordt steeds vaker begrepen door de gemiddelde Nederlander. Ontzettend fijn natuurlijk, want dat betekent dat er meer interesse is in veganisme. Een veganist is, kort gezegd, iemand die geen dierlijke producten eet, draagt of gebruikt. Maar voor mij is het nog veel meer.
Ik kwam bij veganisme door mijn zoektocht naar een etenswijze die bij mij past. Die zoektocht begon rond januari 2013 als een ‘goed voornemen’. Zoals veel meiden van mijn leeftijd was er ook bij mij een zekere onzekerheid over mijn lichaam ontstaan: het moest slanker.
De soorten diëten die toen erg in waren, heb ik stuk voor stuk geprobeerd: Paleo, eiwit-shakes, weinig koolhydraten. Vergeet niet het tellen van calorieën! Ook weer zo’n goed voornemen. Allemaal zeker niet aan te raden, want vrolijker werd ik er niet van en slanker al helemaal niet.
Hulk-benen
Alles behalve zelfs, ik kreeg Hulk-benen van al die eiwitten! Het moment staat nog in mijn geheugen gegrift: op een leg day stond ik in de sportschool op de Planetenlaan mijn benen te trainen, toen de Russische toezichthouder naar mij toe kwam. ‘Ben je schaatser?’ vroeg hij, met zijn bijna onverstaanbaar accent. Nogal verbaasd schudde ik mijn hoofd en vroeg waarom. ‘Je hebt hele gespierde benen! Van KAZAM! Heel groot’. O, ja. Fijn. Niks mis met gespierde benen, maar voor iemand die juist trainde voor slanke beentjes, die niet meer langs elkaar schuurden bij het dragen van een korte broek, kwam dit niet als een compliment.
Veel vriendinnen van mij waren destijds al vegetarisch, dus dat moest ook nog worden uitgeprobeerd. De smaak van kip was toch iets dat ontzettend moeilijk was om op te geven. Want kip is toch het meest veelzijdige stukje vlees?!
Twee maanden hield ik het vol, en toen was ik om. Ik móest vegan worden. In die twee maanden ging er namelijk een nieuwe wereld voor mij open: een wereld waarin ik mijn steentje zou bijdragen aan klimaatverandering, dierenlevens zou sparen en mijn gezondheid naar een nieuw level zou brengen. Allemaal tegelijk én vrijwel zonder enige moeite. Driedubbele win-situatie!
Maar de verandering die ik toch het meest gemerkt heb, is de verandering van gedachtegang. Die ging namelijk steeds van ‘dit mag je niet eten want dat heeft te veel koolhydraten’, naar ‘ik ben moe’, en ‘je mag maar een bepaalde hoeveelheid calorieën eten’, tot ‘ik heb hier geen zin in’.
Het eten dat ik nu eet valt tegenwoordig onder het kopje ‘gezond’ (min de Oreo-koekjes op feestjes dan. En ja, Oreos zijn veggie!) en naar mijn mening is het niet nodig om je zorgen te maken over de hoeveelheden die je eet van dat soort voedsel.
Positieve energie
Ik eet elke keer wanneer ik honger heb, tot het moment dat mijn maag zegt ‘Ho maar!’. 99% van de tijd heb ik nu dus ontzettend veel energie. Ontzettend veel positieve energie. Ik heb oprechte zin om te sporten, om te leren. Ik val niet meer in slaap tijdens de lessen en zelfs na school heb ik nog energie over.
In deze wereld leef ik nu al bijna twee fantastische jaren. Het heeft mijn leven vrijwel niet op sociaal gebied veranderd, meer op persoonlijk gebied. Al anderhalf jaar ben ik op hetzelfde gewicht, maar dit doet er voor mij niet meer toe. Ik sta veel positiever in het leven en heb veel meer zelfvertrouwen. Ook heeft het veganisme mij geholpen mijn passie te vinden: mensen helpen hun optimale fysieke en mentale gezondheid te bereiken door middel van hun levenswijze.
Met mijn columns op deze site wil ik bereiken dat veganisme toegankelijker wordt voor de gemiddelde Nederlander. Of in ieder geval de gemiddelde Haarlemmer. Laten zien dat plantaardig leven een heel stuk makkelijker is dan gedacht en dat het een hele hoop voordelen met zich mee brengt. Het heeft mij geholpen en ik hoop die voordelen ook te kunnen delen met de medemens door middel van mijn kennis en ervaringen.
