Elke beginnende muzikant heeft een schreeuwende schilder nodig. Sinds ik de Gitaarlem Talent Award heb gewonnen, sta ik vaker op het podium. Vooral in cafés, kroegen en op festivals moet je er rekening mee houden dat je voor een deel van het publiek gewoon muzikaal behang bent.
In een rockcafé in Beverwijk treed ik op een vrijdagavond op. Het gaat als altijd: spullen neerzetten, soundchecken, mijn set spelen en voor mijn laatste nummer het afsluitende praatje houden. In mijn bedankje maak ik een licht spottende opmerking over de aandacht die niet helemaal eerlijk verdeeld was: ‘Ik ben blij dat ik het publiek helemaal stil en soms half stil heb gekregen.’ Op dat moment grijpt de schreeuwende schilder in.
Schrikken
Het is een boomlange man die duidelijk meteen na zijn werk naar de kroeg was gegaan. Hij heeft zijn schilderskleren nog aan en heeft een heel harde stem. Mijn microfoon had hij niet nodig. De Man die mij in eerste instantie laat schrikken schreeuwt naar de bar: ‘HOUD NOU EENS EEN KEER JE BEK ALLEMAAL, HIJ STAAT DAAR MET ZIJN HELE HART TE ZINGEN, GEDRAAG JE ALS FATSOENLIJKE MENSEN, LUISTER NOU EENS KEER NAAR DIE JONGEN.’
Het valt helemaal stil, een paar mensen beginnen te klappen, waarop ik precies op het goede moment zeg: ‘Ik zou het zelf nooit zo zeggen, maar ik had het niet beter kunnen verwoorden.’
Jammer dat het hele café vervolgens meezingt bij mijn slotnummer ‘Together’, want het is voor het eerst voor de avond echt stil.
Luisteren
Ik denk dat elke artiest bij élk optreden toch een soort drempel over moet gaan. Niet bang zijn dat mensen niet luisteren, want je treedt op voor de mensen die wel luisteren. Zelfs in een rockcafé zijn dat er een boel. Al luistert er maar één persoon, al is het een aangeschoten schilder, je moet altijd honderd procent geven.
Achteraf gezien ben ik eigenlijk één ding vergeten: Had ik de schreeuwende schilder nou maar gevraagd of hij het volgende optreden weer wil komen.
