Vandaag 45 jaar geleden, op 14 december 1977, ging in New York de film Saturday Night Fever van de Brits-Amerikaanse regisseur John Badham in première. De film, gebaseerd op een artikel van de Britse rockjournalist Nik Cohn, groeide uit tot een ongekend succes, dat niet beperkt bleef tot de bioscopen maar wereldwijd ook z’n vervolg kreeg op de dans- en discovloeren. Dat laatste had alles te maken met de muziek van de Bee Gees en betere voetwerk van John Travolta
(tekst: Wim Meijer)
Saturday Night Fever ankerpunt in geheugen
Het is wat geur en muziek met elkaar gemeen hebben: Ze prikkelen heel nadrukkelijk de herinnering. Als ik Eau de Cologne ruik dan heb ik het gevoel dat mijn moeder nog in levende lijve achter mij staat, en ruik ik havermoutpap dan waan ik me opeens weer op padvinderskamp, zo’n kleine 60 jaar geleden.
Voor muziek geldt hetzelfde. Muziek brengt het verleden tastbaar en vooral emotioneel dichtbij. Je weet vast nog wel met wie je stond te ‘slijpen’ op Whither shade of pale, of op Du van Peter Maffay, of, iets later, op How ‘bout us van Champaign. En zodra je de orgelklanken hoort binnen denderen van Peter Gunn van Emmerson, Lake and Palmer of opzwepende dreun van Roll over Lay down van Status Quo dan ben je weer helemaal terug in je ‘wilde jaren’ van de seventies. Muziek zorgt voor ankerpunten in je leven. Draai een song, en ik zeg je waar ik was.
How deep is your love
Voor mij is ‘How deep is your love’ zo’n ankerpunt. Dan ben ik terug in januari 1978. Niet de meest voor de hand liggende tijd van het jaar om met je grote liefde van dat moment naar Parijs te gaan. Het enige argument was dan ook dat een ‘reisje Parijs’ in januari een stuk goedkoper was dan een maand eerder in de romantische Kersttijd. Maar ach, romantiek maak je zelf. Daarbij ben je in januari verlost van Kerstmuziek. En dat bleek een zegen. Want daardoor was er volop ruimte in de ether om de ‘sound’ van dat moment voor altijd en eeuwig in mijn geheugen te prenten. Een maand eerder was de film Saturday Night Fever in première gegaan en de BeeGees bepaalde nu het geluid, zowel op de radio, in bars en discotheken als in de winkels.
How deep is your love? Welnu, samen liepen we door het ijskoude Parijs. De tot modder geplette sneeuw maakte onze schoenen (en daarmee onze voeten) tot ijsklompjes. Het kon de pret niet drukken, want ‘the love was deep’.
Charles Trenet
In de avond viel nieuwe sneeuw en Montmartre had er met Kerstmis niet mooier uit hebben kunnen zien. Terwijl de kunstenaars op Place du Tertre zich warm hielden met meer dan alleen thee, zochten wij onze weg naar een intiem restaurantje in de Rue Norvin en aten voor de eerste keer Coquilles St.Jacques. Het viel me op dat hier de Beegees nog niet hun rol hadden opgeëist. Charles Trenet bepaalde de sfeer, en nam de gasten op zijn beurt mee naar weer 30 jaar verder terug in de tijd.
Fatale Caipirinha
De Coquilles vormden nog slechts de ‘starter’ van de avond. Van Montmartre ging het naar de Place de la Madeleine waar we ons een exclusieve cocktailbar lieten binnenlokken. Terwijl levende apen, leguanen en papegaaien toekeken, en de Beegees inmiddels beduidend dominanter aanwezig waren, lieten wij de Daiquiri, Margarita en Caipirinha langs het gehemelte glijden. Dat die laatste mix beter een sterke koffie had kunnen zijn merkten we toen we weer terug in de buitenlucht kwamen. De vrieskou gaf net de laatste dreun die nodig was om ons te realiseren wat er bedoeld werd met ‘Saturdaynight FEVER’!
The day after…
Van de volgende dag kan ik mij slechts de afzichtelijke, veel te grote en veel te rode bloemen herinneren op het behang van het goedkope Parijse hotel. Het was een kwestie van ‘staying alive’ totdat de kater zich rond het eind van de middag terugtrok. Nog net op tijd om nuchter, doch versuft, op Charles de Gaulle in het vliegtuig te stappen.
Even terug naar…
Vandaag is Saturday Night Fever dus 45 jaar. Ik zou zeggen: Duik even de zolder op of graai even diep in dat kastje met die grote vinylen schijven. Pak die dubbel-elpee er weer even bij, leg die schijf op jouw Dual draaitafel en laat die diamanten naald zachtjes landen… Even terug naar… je hebt vast wel je eigen mooie herinneringen, net als Barry Gibb die in 2017 in het Engelse Glastonbury de tijd 40 jaar terugdraaide met ‘Staying Alive’, een titel die, wat de broertjes Gibb betreft, alleen nog op hem van toepassing is na het eerder overlijden van zowel Maurice als Robin Gibb.
