Vandaag 40 jaar geleden, op 10 juni 1983, presenteerde Henny Huisman voor de eerste keer de Playbackshow. De show, waarbij ‘gewone Nederlanders’ hun favoriete zanger of zangeres imiteerden was een onderdeel van de Zomeravondshow van de KRO, die werd uitgezonden vanuit Ponypark Slagharen. Het was het begin van 20 jaar lang playbacken en soundmixen, want Henny blééf vooral doorgaan!
(tekst: Wim Meijer / bron: o.a. Wikipedia))
Drie ‘minutes of fame’
Misschien was de formule wel geïnspireerd op AVRO’s Toppop, waar de artiesten in de studio per definitie playbackten. Regelmatig moest tv-kijkend Nederland constateren dat zelfs bekende zangers en zangeressen daar behoorlijk moeite mee hadden. Dat het stukken beter kon dan in Toppop bewees de Playbackshow.
De opzet was uiterst eenvoudig: de kandidaten kregen de kans om een artiest te imiteren. Vooraf mochten ze dan in ‘het winkeltje van Hennie’ de juiste kleding voor de act uitzoeken, om vervolgens door de deur te verdwijnen, het podium op. Daar kregen ze de kans om maximaal 3 minuten hun act neer te zetten. Of die tijd ook werd volgemaakt was afhankelijk van de juryleden, die de mogelijkheid hadden om een kandidaat eerder weg te sturen.
Leuren met gouden ‘K’-formule
Het idee voor de Playbackshow kwam uit de ‘hoge hoed’ van Henny Huisman zelf, voor wie het eigenlijk al een uitgewerkt concept was, dat al had bewezen succesvol te zijn. Na eerst een carrière als drummer bij de band Lucifer, waarmee hij met ‘House for Sale’ een enorme hit scoorde, werd hij presentator en diskjockey, eerst in diverse Zaanse cafés en later door het hele land. Als onderdeel van de act liet hij bezoekers vaak bekende artiesten imiteren. Dit bleek zo`n succes dat hij er een video-opname van maakte en deze naar verschillende televisiezenders stuurde. Een van de gelukkige omroepbazen die een band van Hennie kreeg was Veronica’s Rob Out. Deze was weliswaar zo netjes de videoband te retourneren, alleen wel nadat hij er eerst met viltstift `KUT` op had geschreven. Aan dat ‘three letter word’ zal Rob Out later nòg wel eens hebben gedacht, toen hij zag dat diezelfde Henny Huisman met diezelfde ‘K’-formule een ‘K’ijkcijferkanon bleek dat moeiteloos miljoenen tv-kijkers trok.
Joop van den Ende
Het duurde uiteindelijk tot 1982 voordat Henny Huisman werd ontdekt. Dat gebeurde in de pauze van een voetbalwedstrijd van AZ in de Alkmaarder Hout waar ook André Hazes optrad. Henny Huisman verzorgde de aankondiging van Hazes en deed dat op een manier die opviel bij Joop van den Ende, die toevallig in het station aanwezig was. Het was deze bekende showbizzproducent die Henny aanbood om het KRO-programma De Zomeravondshow te gaan presenteren, waarin ook een blok was ingeruimd voor imitaties. En daarmee was de Playbackshow geboren.
Playbacken en soundmixen
Op 10 juni 1983 werd de eerste KRO-Zomeravondshow vanuit Ponypark Slagharen uitgezonden met daarin de Playbackshow. Dit item bleek zo succesvol dat het al snel werd omgezet naar een zelfstandige formule voor op de zaterdagavond. Daar kreeg het programma de ruimte om zich verder te ontwikkelen. Al een jaar later, werd de formule aangepast en maakte (bij de volwassen kandidaten) het playbacken plaats voor ‘soundmixen’, wat inhield dat er ‘live’ gezongen moest worden. Deze aanpassing mondde uit in een overweldigend succes. Vooral gedurende de eerste vijf jaar keek Nederland massaal naar de artistieke verrichtingen onder de bezielende leiding van Henny Huisman, het kritische oog van Jacques d’Ancona en de sympathieke aanmoedigingen van Barrie Stevens (‘Vooral doorgaan!’)
Gerard Joling
De eerste finale van de Soundmixshow in 1985 werd gewonnen door Glenda Peters (zie hierboven) met het nummer One Day I’ll Fly Away van Randy Crawford. Als derde eindige de toen 25-jarige Gerard Joling met het nummer Crying van Don McLean. Toen diezelfde Gerard Joling al na korte tijd een paar enorme hits scoorde met Love is in your eyes en Ticket to the tropics werd het voor iedereen duidelijk dat de Soundmixshow de ideale opstap kon zijn voor een carrière in de showbizz. Het betekende voor de volgende seizoenen een enorme niveau-impuls en een nog grotere kijkersschare.
Henny Huisman Effect
Hoe groot die kijkersschare was bleek tijdens de finale in 1988 toen Henny Huisman tegen het einde van het eerste deel van het programma de zes miljoen kijkers opriep om telefonisch te stemmen op een van de kandidaten. Ongeveer één miljoen daarvan gaven nagenoeg gelijktijdig gehoor aan die oproep, waardoor het complete Nederlandse telefoonnet door overbelasting ‘plat’ ging. Zelfs politie, brandweer en ambulance waren in sommige gebieden niet meer bereikbaar. Een gebeurtenis die later in de Nederlandse taal zou worden opgenomen als zijnde het ‘Henny Huisman Effect’.
Marco Borsato
Weliswaar liepen na 1989 de kijkcijfers van de Soundmixshow terug, maar dat had alles te maken met de opkomst van de commerciële zenders vanaf 1989. De populariteit van de Soundmixshow bleef onverminderd groot, en ook het niveau bleef stijgen, met Marco Borsato als meest bekende uitschieter in 1990.En ook na Marco Borsato stonden er steeds weer nieuwe talenten op voor wie de Soundmixshow het begin bleek te zijn van een mooie carrière in de muziek zoals en Nhelley dela Rosa (Shirley Bassey), Helmut Lotti (Elvis Presley), Edsilia Rombley (Oleta Adams) en Glennis Grace (Whitney Houston)
In 2002 kwam er een plotseling einde aan de soundmixshow. Na 20 jaar werd er afscheid genomen van de Henny Huisman formule. Het bleek tijd voor een wat ‘hardere’ aanpak. Want werd bij de Soundmixshow Jacques d’Ancona nog gezien als een soort ‘Bad Guy’ met de komst van Idols bleek hij een rasechte ‘softy’ in vergelijking met Henkjan Smits. Om over Gordon bij ‘Holland’s Got Talent’ maar te zwijgen.
Uiteindelijk ging ’t er bij ‘The Voice’ alweer een stuk vriendelijker aan toe. Maar daar bleek dat een jury ook soms té vriendelijk kan zijn. Hoe dan ook, de toon van de jury’s in de huidige talentenshows is er zeker positiever op geworden. Maar zo vriendelijk en gezellig als bij Henny Huisman zal het, vrees ik, nooit meer worden.
