Vandaag 45 jaar geleden, op 22 februari 1979, stond de Britse groep Madness voor het eerst op het toneel tijdens een concert in de Music Machine in het Engelse Camden. Na jaren van zowel naamsveranderingen als wijzigingen in de bezetting stond daar eindelijk ‘Madness’ zoals we dat nog steeds kennen: de 7-mansformatie die garant staat voor een waanzinnige mengeling van pop en ska.
(tekst: Wim Meijer / bronnen: o.a. Wikipedia)
Toch niet voor galg en rad
Halverwege de zeventiger jaren had niemand het geloofd als je verteld had dat Mike Barson, Chris Foreman en Lee Thompson het zouden schoppen tot de grootste popartiesten van Engeland. Voordat de muziek een hoofdrol ging spelen in hun leven vormden straatbendes hun thuis. Dat werd anders toen het drietal zich op stortte op ‘pop’, en vooral op ‘Ska’; een van Jamaica afkomstige muziekstijl, die zich kenmerkt door een staccato vierkwartsmaat en een hoofdrol voor koperblazers. Onder de naam The North London Invaders met Mike Barson (Monsieur Barso) op keyboards, Chris Foreman (Chrissy Boy) op gitaar en Lee Thompson (Kix) op saxofoon deden de drie jonge muzikanten vanaf 1976 hun eerste podiumervaring op.
Invaders wordt Madness
Echt serieus werd het vanaf 1978 toen frontman Graham McPherson (Suggs) zich als zanger bij de groep voegde en Mark Bedford (Bedders) op basgitaar, Carl Smyth (Chas Smash) op trompet en Daniel Woodgate (Woody) op drums de groep completeerde. Dat uiteindelijk ook de naam van de groep veranderde had te maken met het feit dat er al een andere groep bestond met die naam. Daarom werd in 1979 gekozen voor de naam Madness.
De naam Madness was bedoeld als eerbetoon aan de Jamaicaanse muzikant en mede-grondlegger van de Ska Prince Buster, die het nummer ‘Madness’ opnam in 1963 als 2e track op zijn eerste studioalbum ‘I Feel the Spirit’. Vijfenveertig jaar later zouden de Jamaicaanse ska-zanger en de Britse groep ook met elkaar op het podium staan met datzelfde nummer.
The Prince
De bewondering van de leden van Madness voor Prince Buster kwam ook tot uitdrukking met uit uitbrengen van hun eerste single ‘The Prince’. Een echt grote hit werd het niet. De debuutsingle bleef steken op een bescheiden 16e plaats in de Britse Hitchart,, het album One Step Beyond… waar de single van getrokken was, werd wel een groot succes en stond zelfs 78 weken onafgebroken in de Britse albumlijst. het was het startsignaal voor een waanzinnige succesperiode, die ongeveer de complete tachtiger jaren zou voortduren.
214 weken
Sinds 1979 bracht Madness 16 albums uit en maar liefst 30 singles. Daarbij lag het hoogtepunt in de eerste helft van de tachtiger jaren. Deze succesperiode laat zich vooral illustreren door het feit dat Madness (overigens samen met UB40) nog altijd het record in handen heeft als groep die de meeste weken heeft doorgebracht in de Britse Top 40 in de jaren tachtig. Tussen 1980 en 1986 stond Madness 214 weken lang met een nummer in de hitlijst.
Daarbij is het best bijzonder dat de groep slechts éénmaal de genoegen mocht beleven om op de eerste plaats te staan. Dat gebeurde in 1982 met het nummer ‘House of fun’.
Brits feestje
Dat Madness toch vooral een Brits feestje is mag worden geconcludeerd uit het feit dat de groep weliswaar internationaal bekendheid genoot, maar buiten Engeland en Ierland toch zelden doordrong tot de hoogste posities. In Nederland stond Madness met 7 singles in de Top-40, waarbij de hoogste positie, een vierde plaats, werd bereikt in 1980 met het nummer ‘Embarrassment’.
Theatre of the Absurd Presents C’Est La Vie
Inmiddels zijn we dus 45 jaar verder sinds dat allereerste podiumoptreden van Madness in The Music Machine. En nog altijd timmert Madness aan de weg. Zo kwam Madness In juni 2023 naar Nederland voor een concert op het Hallo-festival en brachten ze op 17 november jl hun nieuwe album ‘Theatre of the Absurd Presents C’est La Vie’ uit, dat werd voorafgegaan door de singles C’est La Vie en Baby Burglar. Daarop volgde ook een Britse tournee met concerten in o.a. Liverpool, Manchester en Londen. Het werd het allereerste studio-album ooit van Madness dat de nummer 1 positie bereikte in de UK Albums Top 100. Denk je in: na 45 jaar toch nog nummer één… als dat geen ‘madness’ is dan weet ik ’t niet meer.
